ဝရံတာ၊ သံသရာစက်ဝန်းနဲ့ ကော်ဖီတခွက်

ကျေနပ်ချင့်စဖွယ် နံက်ခင်းတခုရတယ်။ ကော်ဖီနံ့တသင်းသင်း။ မစားရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ မုန့်ဟင်းခါးနဲ့။ တီဗွီ
အစီအစဉ်တွေ စက်ရပ်သတင်းတွေကနေ ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်နေတဲ့အရသာ၊ အင်တာနက်ပါ ပိတ်ထား
လို့ ဘာမှသိခွင့် မရတဲ့ အရသာ၊ မုန့်ဟင်းခါးနဲ့ ကော်ဖီရဲ့ အရသာအပေါ်မှာပဲ စိတ်ကို စိုက်နှစ်ထားလိုက်
ရတဲ့ အရသာ…။

တဘဝလုံး ဟာ ပြေးလွှားနေခဲ့တယ်။ ကလေးလိုပြေးလွှား၊ ကျောင်းသားတယောက်လိုပြေးလွှား၊ လူငယ်တ
ယောက်လိုပြေးလွှား၊ ကဗျာဆရာတယောက်လိုပြေးလွှား၊ အိမ်ထောင်သည်တယောက်လိုပြေးလွှား၊ အောက်ခြေလူတန်းစားလိုပြေးလွှား၊ လွတ်မြောက်မှု ဆာလောင်နေသူတယောက်လိုပြေးလွှား၊ မှောင်ခို
ကုန်သည် တယောက်လိုပြေးလွှား၊ စီးပွားရှာတယ် ဆီသည်မလက်သုတ်ပဝါ စကားလုံးအောက်မှာပြေးလွှား၊ ညီအကိုမသိတသိ ညနေခင်းတွေမှာပြေးလွှား၊ တဂျုန်းဂျုန်း ခုတ်မောင်းနေတဲ့ အင်ဂျင်ကြီးတွေနဲ့ အပြိုင်
ညလုံးပေါက် ညတွေ ပြေးလွှား၊ သားသမီးတွေ ပြေးလွှား၊ စိတ်ဇောအဟုန်တွေ ပြေးလွှား..။

နောက်ဆုံး ကော်ဖီ တငုံစာလေးကို မော့ချလိုက်တယ်။

မနေ့ကနဲ့၊ မနေ့တနေ့ကနဲ့၊ လွန်ခဲ့ လအနည်းငယ်ကနဲ့၊ သိတ်မကွာပါဘူး။ တမြန်နှစ်ကနဲ့၊ လေး ငါး ခြေက်နှစ် လောက်ကနဲ့၊ လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်လောက်ကနဲ့၊ အနှစ်နှစ်ဆယ် သုံးဆယ် ဘာကွာလို့တုန်း။ ဒါပဲ
ဒီရုပ်ပဲ ဒီခန္ဓာပဲ မိစ္ဆာဒိဌိ လိုတွေးတယ်။ ကုသိုလ်တပဲ ငရဲတပိသာ ဟာ ဂျိုးတက်နေခဲ့ ပေါ့။ မောလှပြီ..။ ငါ
နားချင်ပြီ၊ ငါ အပြေးရပ်ချင်ပြီ၊ ကိုင်း ငါခဏနားမယ်။ ခုန စားခဲ့တဲ့ မုန့်ဟင်းခါး ရဲ့အရသာကိုစားမြုံ့ပြန်မယ်။
ကော်ဖီမွှေးမွှေးလေး အကြောင်းပြန်တွေးမယ်။ မြည်နေခဲ့လျက် မကြားမိခဲ့တဲ့ ငှက်သံလေးတွေရဲ့ အသံကို
ကိုငါ နားစိုက်ထောင်မယ်။ ငါ အပြေးခဏရပ်မယ်။ နောက်တနာရီမှာ ငါ ဘာလုပ်နေမလဲ ဆိုတာမျိုးတောင်
ငါ့ အတွေးထဲ အဝင်မခံတော့ဘူး၊

ငါထိုင်နေတယ်၊ ဝရံတာ ကလေးမှာ ငါထိုင်နေတယ်၊ မြစ်တခုနဲ့မနီးမဝေးမှာ ငါထိုင်နေတယ်၊ အရှေ့တောင်
အာရှ နိုင်ငံတခုရဲ့ မြို့တော်အစွန်အဖျား တနေရာမှာ ငါထိုင်နေတယ်၊ ငါ အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်နေတယ်၊
ဘာရောဂါအနာတရမှ ဖြစ်မနေသလို၊ ဘယ်လိုဘေးအန္တရာယ်မျိုးမှ မကျရောက်နိုင်တော့သလို၊ ဘာတခုမှ အရေးတကြီးထလုပ်စရာမလိုတော့သလို၊ ဘယ်အဖြစ် ဘယ်အပျက်မှ ကိုယ်နဲ့မဆိုင်တော့သလို၊
လေမုန်တိုင်းကြီးတွေအကြောင်းမေ့လျော့ကာ ခု လက်ငင်းဒိဌမှာ ကိုယ့်အသားကိုကြည်စယ်ကလူလာတဲ့
လေညှင်းကလေးအပေါ်သာယာလျက်၊ ပန်းချီမောင်ဒီကိုဖြတ်ကနဲ သတိရလျက်၊ မောင်းမကန်ကမ်းခြေကို
သတိရလျက်၊ ၁၉၉၀ မန္တလေး နန်းရှေ့နေ ကာလများကိုသတိရလျက်၊ ဖေဖေ လို့မပီကလာ စ အခေါ်ခံရတဲ့ နေ့များကို သတိရလျက်၊ ငါ ပြုံးလိုက်မိသလား၊ ပါးပြင်ကို လက်နှစ်ဘက်က ကိုင်စမ်းမိတယ်။

ငါ တော်တော်ပြေးခဲ့ရတာ၊ ငါ မရပ်မနားပြေးခဲ့တာ၊ ငါဟာပြေးလွှားခြင်းနဲ့အသားတကျ၊ ပြေးလွှားခြင်းဟာ ငါ့ဘ၀ တလျှောက်လုံးမှာ ကပ်စေးနဲပင်ကအသီးလို ကပ်ပါနေတယ်။ မောနေရက်နဲ့ မမောနိုင်မပန်းနိုင် ဆက်ပြေးနေရတယ်၊ သံသရာစက်ဝန်းကြီး တဝူးဝူးလည်ပတ်နေသလို ငါဟာ ပြေးလွှားခြင်းစက်ဝန်းကြီးထဲမှာ
တရစပ်လည်ပတ်နေရတယ်။

အခုနက ကော်ဖီသောက်တယ်၊ မုန့်ဟင်းခါးကတော်တော်ကောင်းတယ်၊ လေပြေကလေးက ဝေ့ပတ်လို့၊
အိမ်ပေါ်ကဆင်းပြီး ခြေလှမ်း တစ်ရာသာသာလောက်လှမ်းလိုက်တာနဲ့ မြစ်ကိုတွေ့နိုင်တယ်ဆိုတဲ့ အသိဟာ
လူကို စိတ်ဖိစီးမှုဒဏ်က လျော့ကျစေတယ်၊ လေပြေကလေးတိုးတိုက်နေတဲ့ ငါ့အသားဟာ အေးမြစပြုလာ၊
အရေပြားပေါ်က အအေးဓါတ်ဟာကိုယ်ထဲကိုစိမ့်တိုးဝင်သွားတယ်၊ သွေးကြောမွှာ လေးတွေကတဆင့် ခန္ဓာ
တခုလုံးကို အအေးဓါတ်တွေပျံ့နှံ့သွားတယ်၊ စိတ်အပြေးကိုရပ်လိုက်လို့ ငြိမ်သွားတဲ့ အငြိမ်းဓါတ်ကြောင့်
နာမ်တရားလေးဟာ အပူရှိန်လျော့ကျလာတယ်၊ ရုပ်တရားနဲ့နာမ်တရားတို့ရဲ့ဆုံရပ်ဖြစ်တဲ့ ဟဒယ မှာ ကိုယ်တွင်းအအေးဓါတ် နဲ့ စိတ်အအေးဓါတ်တို့ ပက်ပင်းတွေ့ကြတယ်။ ပေါင်းဖက်လိုက်ကြတယ်။

ပူနွေးနေတဲ့ နှလုံးဟာ တဒုတ်ဒုတ် ပုံမှန်ခုန်ရင်း ကိုယ်အပူချိန်ကို လိုအပ်သလိုထိန်းညှိပေးနေလျက်..

ဝရံတာ၊ မြစ်၊ မုန့်ဟင်းခါး၊ သံသရာစက်ဝန်းကြီး၊ လေညှင်းကလေး၊ ကော်ဖီမွှေးမွှေး၊ မောင်းမကန်ကမ်းခြေ၊
ကိုဒီ၊ မန္တလေးနန်းရှေ့၊ မုန့်ဟင်းခါး၊ ကပ်စေးနဲသီးလိုအပြေး၊ ငှက်ကလေး၊ဝရံတာ၊ကော်ဖီမွှေးမွှေး၊
သံသရာစက်ဝန်းကြီး၊ လေညှင်းကလေး၊ ကော်ဖီမွှေးမွှေး၊ မောင်းမကန်ကမ်းခြေ၊ လေညှင်းကလေး။ ။


ခင်အောင်အေး
၆၊ စက်တင်ဘာ၊ ၂၀၀၉