နေ့ဆို ကမ်းမမြင်လမ်းမမြင်နေသွားပုံကိုကြည့်၍သာ လမ်းရှာရညဆို ကြယ်ပွင့်ကလေးတွေ ကြည့်ကာတွက်ချက်ကာ လသာ တဲ့အခါအခိုက်တွေလဲ ရှိမီးပြတိုက် တစ်ခုတစ်လေတွေ့နိုးပင်လယ်ထဲ လမ်းပျောက်နေတဲ့ အခါများ အားကိုးတကြီးနဲ့ဟော ဟိုက ပျပျမှုန်မှုန် မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်မီးပြတိုက်တခုလား..သေးရာမှ ကြီးလာ..နီးလာ..ကြည့်နေရင်း မီးပြတိုက်ဟာ ရုတ်တရက်မြင်ကွင်းထဲက ပျောက်သွား နတ်ဖွက်သွားတာလိုပင်လယ်မှောက်တာလို စိတ်ကယောက်ကယက်များ…သွေးလေ ခြောက်ခြား မျက်စေ့မှားတာလားမီးပြတိုက်တခုကို တကယ်တွေ့ခဲ့တာလား။...

ဝရံတာ၊ သံသရာစက်ဝန်းနဲ့ ကော်ဖီတခွက်ကျေနပ်ချင့်စဖွယ် နံက်ခင်းတခုရတယ်။ ကော်ဖီနံ့တသင်းသင်း။ မစားရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ မုန့်ဟင်းခါးနဲ့။ တီဗွီအစီအစဉ်တွေ စက်ရပ်သတင်းတွေကနေ ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်နေတဲ့အရသာ၊ အင်တာနက်ပါ ပိတ်ထားလို့ ဘာမှသိခွင့် မရတဲ့ အရသာ၊ မုန့်ဟင်းခါးနဲ့ ကော်ဖီရဲ့ အရသာအပေါ်မှာပဲ စိတ်ကို စိုက်နှစ်ထားလိုက်ရတဲ့ အရသာ…။တဘဝလုံး ဟာ ပြေးလွှားနေခဲ့တယ်။ ကလေးလိုပြေးလွှား၊ ကျောင်းသားတယောက်လိုပြေးလွှား၊ လူငယ်တယောက်လိုပြေးလွှား၊ ကဗျာဆရာတယောက်လိုပြေးလွှား၊ အိမ်ထောင်သည်တယောက်လိုပြေးလွှား၊...