နံနက် ဝေလီဝေလင်း အချိန် လူအများ မနိုးထ ကြသေး လမ်းပေါ်တွင် နံနက်ခင်း ဈေးဖွင့်ရန် သွားနေကြသော ဈေးသည်အချို့နှင့် ပဲပြုတ်သည် တို့သာ တစ်ဦးစ နှစ်ဦးစ ရှိနေသည်..။

ရပ်ကွက် အတွင်းသို့ အနက်ရောင် ပြောင်လက်နေသော သံရုံးနံပါတ်ဖြင့် နောက်ဆုံးပေါ် မာစီးဒီး ကားနက်ကြီး တစင်း အရှိန်နှင့် မောင်းဝင်လာပြီး အတန်ငယ် သပ်သပ် ရပ်ရပ် ရှိသော သစ်သား ပျဉ်ထောင်အိမ် ငယ်တစ်လုံးရှေ့တွင် ထိုးရပ်လိုက်သည်..ပြီးနောက် ကားရှေ့ခန်းမှ ကားမောင်းလာသူ ယဉ်မောင်းတစ်ဦး ကမန်းကတန်း ဆင်းလာပြီး မာစီးဒီး ကားကြီး၏ နောက်ခန်း တစ်ခါးကို အပြေးအလွား သွားဖွင့်ပေးလိုက်သည်..။

တစ်ခါးပွင့် သွားပြီးနောက် ကားအတွင်းမှ အမျိုးသမီးငယ်လေး တစ်ဦး ဒယိမ်းဒယိုင် ဖြင့်ဆင်းလာသည် မျက်နှာကလဲ ဝေဒနာ တစ်ခုခု ပြင်းထန်စွာ ခံစားနေရသကဲ့သို့ ဖြူဖတ်ဖြူရော် ဖြင့် နာကျင်ရှုံ့မဲ့နေဟန်..။

အမျိုးသမီးငယ် ကားပေါ်မှ ဆင်းသွားပြီး ခြံဝင်းထဲ ရောက်သည်နှင့် ကားက ပြန်လည်၍ အပြင်းမောင်းထွက် သွားလေတော့သည်..၊

အိမ်တံခါး ကိုခေါက်လိုက်တော့ တံခါး လာဖွင့်ပေးသူကလဲ အမျိုးသမီးငယ် တစ်ဦး ဖြစ်ပြီး ကားပေါ်မှ ဆင်းလာသူ အမျိုးသမီးထက် အနည်းငယ် ကြီးရင့်သည်မှ အပမျက်နှာပေါက် ခြင်းဆင် သဖြင့်ညီအမ ဖြစ်ပုံရလေသည်..။

“ဟင် ညီမလေး ဘာဖြစ်လာတာလဲ?”

တံခါးဖွင့်ပေးသူ အမဖြစ်သူ၏ မေးခွန်းကို သူမ ဘာမှ ပြန်မဖြေနိုင်ပဲ အမဖြစ်သူ ၏ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့သာပြိုလဲ ယိုင်ကျ သွားသဖြင့် အမ ဖြစ်သူက သူမကို ထိမ်းပွေ့ပြီး အိမ်တွင်းသို့ ခေါ်ဆောင်လာခဲ့သည်..

“မေမေ ရေ မေမေ ဒီမှာ ညီမလေး ဘာဖြစ်လာလဲ မသိဘူး လာပါအုံး”

အမဖြစ်သူ၏ ခေါ်သံ အဆုံး မိခင် ဖြစ်သူ အခန်းထဲမှ ကမန်းကတန်း ထွက်လာပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းမှ သမီး နှစ်ဦး ရှိရာရောက်လာသည်..

“ဟင် သမီးငယ်လေး ဘာဖြစ်လာတာလဲ?”

အမဖြစ်သူ၏ ရင်ခွင်တွင်း မှာလှဲလျောင်း နေသူ အမျိုးသမီးငယ်လေး သည် သူမ၏ မိခင် ဖြစ်သူကို တစ်ချက်မျှ မော်ကြည့်ပြီးနောက် ဇက်ကျိုးကျသွားတော့သည်..ထိုအခါတွင်မှ အိမ်ပြန်လာ ချိန်တစ်လျှောက်လုံး အိမ်ထဲ ရောက်သည် အထိ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားသော သူမ၏ လက်ကလေးများ ပြေလျှော့သွားချိန်တွင် မတော့ သူမ၏ လက်အတွင်းမှ ထွက်ကျလာသည်ကတော့ အလိပ်လိုက် ကျစ်ပြီး ကိုင်ထားသော ယူအက်စ် ဒေါ်လာများ အခုတော့ အိမ်ကြမ်းပြင်တွင် ပြန့်ကျဲ သွားခဲ့လေပြီ..

“သမီး အငယ်မ.....ဝတ်မှုံ”

“ညီမလေးးးး ဝတ်မှုံ”

“ဝတ်မှုံ ဝတ်မှုံ”

“ဟာ ခေါ်လိုက် ရတာ ဝတ်မှုံရယ် မကြားဘူးလား”

“ခစ်..ခစ်..ခစ် ကြားသားပဲ မောင်လိုက်လာမယ် ဆိုတာ သိလို့ တမင် မကြားချင်ယောင် ဆောင်ပြီး မောင့်ကို စတာပါ..”

“အာ ဒီဝတ်မှုံလေး ကတော့ တော်တော် ဆိုးတယ်နော်”

“မနက်ဖြန်ကျောင်းပိတ်ပြန်ပြီ ဝတ်မှုံနဲ့ နှစ်ရက်တောင် ခွဲနေရအုံးမယ် မောင်တော့ ဝတ်မှုံကို စိတ်မချဘူးကွာ အဲလိုပြောလို့ ဝတ်မှုံကို အထင်သေးပြီး ပြောတယ် ဆိုပြီး စိတ်မဆိုးနဲ့အုံးနော် ဝတ်မှုံ ဘယ်လို စိတ်ဓါတ်ရှိတယ် ဆိုတာ မောင်သိပါတယ် ဒါပေမယ့် ဝတ်မှုံကို ကိုယ့်ဘဝထဲမှာ အပြီးအပိုင် လုံခြုံမှု အပြည့်နဲ့ ရှိနေစေချင်တယ် ဒါပေမယ့် ကိုယ်တို့တွေ ကျောင်းမပြီးကြသေးတော့ မဖြစ်နိုင်သေး လို့သာ ကြိတ်မှိတ် မျိုသိပ်ထားရတာ..”

“ဝတ်မှုံလဲ ဒီလိုပါပဲ မောင်ရယ် အရိပ်မည်းကြီး စွန်းထင်းနေတဲ့ လောင်းရိပ်အောက်က လူတွေရဲ့ မသင်္ကာ အကြည့်တွေ ကြားက အမြန်ရုန်းထွက်ပြီး မောင်နဲ့ တူနှစ်ကိုယ်တိုင်းပြည်လေး မှာ ဖြူစင်စွာနဲ့ သာယာပျော်ရွှင်တဲ့ ဘဝလေးကို ပိုင်ဆိုင်ချင်လှပါပြီ..”

“ကဲ အိမ်ရှေ့ရောက်ပြီနော် တနင်္လာနေ့ကျောင်းဖွင့်မှ ပြန်တွေ့ကြမယ် တာ့တာ”

“တာ့တာ..”

ခြံဝင်းအတွင်းသို့ ဆင်မယဉ်သာ ခြေလှမ်းမျိုးဖြင့် လျှောက်လှမ်း ဝင်ရောက် သွားသော ချစ်သူလေးကို ကြည့်ရင်း စိုးလွင် တစ်ယောက် လေးကန်သော ခြေလှမ်းများဖြင့် ဆက်လျှောက်လာခဲ့မိသည်..
စိတ်ထဲတွင်လည်း ချစ်သူလေး အကြောင်းကို တွေးနေမိသည်.. ချစ်သူလေးတွင် ဖခင်မရှိတော့ ဖခင်ကွယ်လွန်ချိန်တွင် မိခင်ဖြစ်သူမှာ အသက် သုံးဆယ် ဝန်းကျင် လှသွေး ကြွယ်နေတုန်း လူမမယ် သမီးငယ် နှစ်ယောက်နှင့် ကျန်နေခဲ့သည်..

နောက်တော့ ဘယ်လိုလူတွေက ဘယ်လို မြူဆွယ်ကောင်းလို့ ပါသွားသလဲ မသိ ခန္ဓာကိုယ် အသွေးအသားကို အရောင်းအဝယ် လုပ်ခြင်းဖြင့် ဘဝလမ်းခရီးကို ဆက်ခဲ့သည်.. ဒါပေမယ့် ဘယ်သူမှလဲ အတိအကျ တော့ မသိကြပါ မျက်မြင် သက်သေလဲ မရှိကြ ..အိမ်ရှေ့တွင် လာရောက် ရပ်နားပြီး ညနေခင်းအချိန်တွေမှာ လာရောက်ခေါ်ငင်သွားပြီး မနက်မိုးလင်း ပြန်လည်ပို့ဆောင်လေ့ ရှိသည့် နောက်ဆုံးပေါ် ကားကြီးကားငယ် အသွယ်သွယ် ကိုကြည့်၍သာ ခန့်မှန်းကြခြင်း ဖြစ်လေသည်..

နောက်သမီး အကြီးမလေး အရွယ်ရောက်လာတော့ မိခင်ကလဲ အရွယ်ကျလာပြီ ဖြစ်လို့ သမီးကြီးက အမေ့တာဝန်ကို ပခုံးပြောင်း ယူလိုက်သလို ကားကြီးကားငယ် တို့ဖြင့်ဆက်လက် ချီတက်မြဲ..

ဒါပေမယ့် ဝတ်မှုံနှင့် သူက ငယ်စဉ်ကတဲက ကျောင်းအတူတူတက်လာသူ ငယ်သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်ကြပြီး ဝတ်မှုံသည် စာတော်သည် အေးဆေး သိမ်မွေ့သည် ထို့ကြောင့် ဝတ်မှုံ မိသားစု နာမည် မကောင်းပေမယ့် ဝတ်မှုံကို သူချစ်ခွင့်ပန်ခဲ့သည် ဝတ်မှုံကို သူ့မိသားစု၏ အရိပ်မည်းကြီး အောက်က လွတ်စေချင်သည်...အခု ဝတ်မှုံကလဲ အလှပန်း များ ပွင့်လန်းပြီး အပျိုတစ်ယောက်ဖြစ်လာပြီမို့ သူ့အမ လိုဖြစ်သွားမှာ သူအလွန်ကြောက်နေသည်...

ဝတ်မှုံ အိမ်ထဲ ဝင်လာတော့ ဧည့်ခမ်းမှာ မေမေ နဲ့ မမ တို့ တစ်စုံ တစ်ခု သော အကြောင်းအရာ ကို အပြင်းအထန် အကြိတ်အနယ် ဆွေးနွေးနေကြ ဟန်ရှိပြီး သူမ ကို တွေ့တော့ နှစ်ယောက်သား စကားကို ကမန်းကတန်း ဖြတ်လိုက်ကြတယ်..

“ဟော သမီးငယ် တောင် ကျောင်းကပြန်လာပြီ ပင်ပမ်းလာပြီလား ခဏနားပြီး ထမင်းစားလိုက်အုံးနော် ရေအရင်သွားချိုးလိုက် မေမေ ထမင်းခူးထားလိုက်မယ်..”

ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ဝတ်မှုံ၏ မိခင်ဖြစ်သူမှာ နောက်ဖေးခန်းသို့ ထွက်သွားသဖြင့် ဝတ်မှုံလဲ သူမအခန်းထဲ ဝင်၍ အဝတ်အစားလဲရင်း မိခင်ဖြစ်သူနှင့် အမ ဖြစ်သူ တို့၏ မူမမှန်သော အခြေအနေကို စဉ်းစားနေမိသည်..။

အမဖြစ်သူ အကြောင်းကိုလဲ တွေးရင်း သနားမိသည် သူမတို့ငယ်စဉ် တုန်းက တစ်ပါတ်လျှင် တစ်ရက်နှစ်ရက်လောက် ဆိုသလို မိခင်ဖြစ်သူသည် အိမ်ရှေ့တွင် လာရောက် ရပ်နားသော ကားလှလှကြီးများဖြင့် ပါသွားတတ်ပြီး မနက်မိုးလင်း ပြန်လာလျှင် သူမတို့ ညီအမ နှစ်ယောက် အတွက် အရုပ်များ စားစရာ ချောကလက် များ ပါလာတတ်သဖြင့် ညဘက် မိခင် မရှိသဖြင့် ဝမ်းနည်း အားငယ် ရသမျှတွေ ပျောက်ပြီး ပျော်ရွှင် ခဲ့ကြဖူးသည်..

နောက်သိတတ်စ အရွယ်ရောက်လာတော့ သူမတို့ ညီအမ နှစ်ဦးသား ဖက်ပြီး ကြိတ်ငိုခဲ့ကြရပေါင်းလည်း မနည်းလှပါ..

နောက်ပိုင်း အမဖြစ်သူ အရွယ်ရောက်လာတော့ ပညာမစုံ ခင်မှာပင် မိခင်ကြီး အရွယ် ကျလာသည့် အပြင် ကျောထောက် နောက်ခံ ဖြစ်အောင် စုဆောင်းပြီး တည်ထားသော အိမ်ဆိုင်ကလေး မှ ရောင်းရငွေများ တရားမဝင်ငွေစက္ကူ ကြေညာခံရသည့် အထဲ ပါသွားသည့် အတွက် မိခင်နှင့် ညီမငယ်လေး အတွက် သူမ မုန်းတီး စက်ဆုတ် ပြီး ဘယ်တော့မှ ဒီဘဝထဲ အရောက်မခံဟု စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသော အမဖြစ်သူခမျာ သူမ မုန်းတီးသော အလုပ်ကို မိခင်ထံ မှ ဆက်လက် အမွေခံ ခဲ့ရသည်..

ညဘက် ကျောင်းမှ အိမ်စာများ လုပ်နေသော ဝတ်မှုံအနီးသို့ အမဖြစ်သူ ရောက်လာပြီး ဘေးမှ ခုံကို ဆွဲယူထိုင်လိုက်သည်..

“ညီမလေး ဝတ်မှုံ”

“ဟင် ဘာလဲ မမ”

“ညီမလေးကို မမ ပြောမထွက်ဘူးကွယ် ဒါ.. ဒါပေမယ့်လေ မေမေ့ ခမျာဘဝလမ်း ခရီးကြမ်းတမ်းခဲ့တယ်ကွယ် အဲဒီတော့လေ မေမေ့ကို ဘဝနောက်ဆုံး အချိန်လေး တွေမှာ အေးချမ်းစေချင်တယ် အခု မမ တို့မှာ နဲနဲလေးတော့ စုမိဆောင်းမိ ပြီး အိမ်ဆိုင်ကလေးကလဲ စားလောက်သောက်လောက် ရုံတော့ ရပါတယ် ဒါပေမယ့် ဒီအိမ် ဟာ သူများဆီက ငှားနေရတဲ့ အိမ် ဆိုတော့ နှစ်စဉ် စပေါ်ငွေကတိုး အိမ်လခက တိုးနဲ့နောင်အရှည် ကျရင် ညီမလေး လဲ ယောကျၤား ယူပြီး ထွက်သွားမှာဆိုတော့ မေမေ အတွက် ဒီအိမ်လေး ကို အပိုင်ဖြစ်စေချင်တယ်..”

“ဒီအိမ် ကို အပိုင်ဖြစ်ဖို့က လွယ်မှ မလွယ်တာ မမ ရဲ့ ဟိုးအရင်ကတော့ လူသိပ်မနေကြသေးတဲ့ နေရာဆိုတော့ ဈေးက သက်သာတယ် အခုက ဒီနေရာလေးက လမ်းမနဲ့နီး ဈေးနီးကျောင်းနီး ဆိုတော့ ဈေးက နည်းမှ မနည်းတာ ညီမလေးတို့ ဘယ်ဝယ်နိုင်ပါ့ မလဲ..”

“ညီမလေး ပြောတာ ဟုတ်ပါတယ် ဒါပေမယ့် အခွင့်အရေး တစ်ခုတော့ ပေါ်နေတယ် ကွယ် အဲဒါ က ညီမလေး အပေါ် မူတည်နေတယ်”

“ရှင် ညီမလေး အပေါ်မူတည်နေတယ်???”

“ဟုတ်တယ် ညီမလေး ဒါပေမယ့် မမ အတင်း မတိုက်တွန်းပါဘူး မမတို့မိသားစုမှာ ဒီအခွင့်အရေးလေး တစ်ခုလောလောဆယ် ရနေတယ် ဆိုတာလေး ကို ညီမလေး ကို ပြောပြချင်တာပါ ဒီအိမ်ကို သာဝယ်ပြီး သွားရင် မမတို့ မိသားစု အနှောင်အဖွဲ့ကင်းကင်းနဲ့ အိမ်ဆိုင်လေးကို အားကိုးပြီး ဖြူစင် သန့်ရှင်းစွာ နေလို့ ရသွားပြီ မမလဲ မမ မုန်းတီး ရွံရှာတဲ့ ဒီအလုပ် ကို ဆက်မလုပ်ချင်တော့ဘူး..”

“ကဲ ဒါဆိုလဲ မမ ပြောတဲ့ အခွင့်အရေးဆိုတာ ကို ပြောပြပါအုံး..”

“ဟင်းးးးးး”

“ပြီးခဲ့တဲ့ အပတ်က မမ ကိုလာကြိုတဲ့ ကားပေါ်မှာ နိုင်ငံခြားသား ပါပါလာတယ် သူက ညီမလေးကို တွေ့သွားလို့ အရမ်းကြိုက်တယ် တဲ့လေ အဲဒါ မမက ပြောပါတယ် ဒါကျွန်မ ညီမ လေး အပျိုဖြစ်ခါစ ပါ နောက်ပြီး သူ့ကို ဒီအလုပ် ကို ဘယ်တော့မှ မလုပ်စေရဘူး ပညာသင် ဘွဲ့ယူပြီးရင် သူ့ဘဝကို ဖြူစင်စွာ နဲ့ ဆောက်တည် နိုင်စေရမယ် လို့........
အဲဒါကိုကွယ် သူက သူအရမ်းကြိုက်တယ် တစ်ညထဲပဲ မင်းတို့ တိုင်းပြည်မှာ မယုံနိုင်လောက်တဲ့ ငွေ ပေးမယ် လို့ပြောတယ် သူပေးမယ် ဆိုတဲ့ ငွေပမာဏက မြန်မာငွေနဲ့ ပြန်တွက်ကြည့်လိုက်ရင် မမတို့ ဒီအိမ်ကို ဝယ်နိုင်တဲ့ အပြင် အိမ်ဆိုင်လေးကိုပါ တိုးချဲ့ပြီး မမ တို့မိသားစု ဘဝနောင်ရေး အေးအေးဆေးဆေး နေလို့ရသွားပြီ မေမေလဲ နောင်ရေးအတွက် ပူစရာ မလိုသလို မမလဲ ဒီဘဝကြီး ကကျွတ်ပြီ ..
ညီမလေး ကို လုပ်ကို လုပ်ရမယ် လို့ မပြောပါဘူး ညီမလေး စိတ်ထဲ ရှိသလို သာလုပ်ပါ ညီမလေးကို ဒီလို ပြောတာကို က မမ အတွက် အပြစ်ကြီးလုပ်မိသလိုပါပဲ..”

ဝတ်မှုံတစ်ယောက် အိပ်ရာထဲမှာလူးလှိမ့်ရင်း အတွေးတွေ ပွားနေမိတယ် မျက်စိပိတ်လိုက် တိုင်းလဲ အာရုံထဲ ပေါ်လာတာက မေမေ ရယ် မမ ရယ် ချစ်ရတဲ့ ချစ်သူမောင်ရယ် အားလုံးရဲ့ မျက်နှာတွေ တစ်လှည့်စီ ပေါ်နေတယ် နောက်တော့လဲ မေမေ နဲ့ မမ တို့ မိသားစု အတွက် မလုပ်ချင်ပဲ လုပ်ခဲ့ပြီး သူမကို စောင့်ရှောက်ကျွေးမွေး လာခဲ့ တာတွေ ကိုလဲ ခေါင်းထဲက ထုတ်မရ ..သူမ ၏ အပျိုစင် ဘဝလေးကို မောင့်တစ်ယောက်ထဲ ကိုသာ တန်ဖိုးရှိစွာ ပေးအပ်ချင် တာနဲ့ မေမေ နဲ့ မမ တို့ အတွက် တစ်ညတာ ရင်းပြီး တစ်ဘဝစာ လုံခြုံသွားနိုင်တယ် ဆိုတဲ့ အတွေးက တစ်ဖက် သူမ အတွက် ဒီကနေ့ ညကတော့ နိုးတစ်ဝက် အိပ်မက် ဆိုးတွေ ကြားထဲ ချောက်ခြားစွာ ဖြတ်သန်းခဲ့ ရတဲ့ ညတစ်ည ဖြစ်ခဲ့ ရပါပြီ...

ဒီလိုနဲ့ မနက်မိုးသောက် အလင်းရောက်လို့ လာခဲ့ ပါပြီ သူမ တို့ မိသားစု ရဲ့ မနက်စာ စားပွဲ ဝိုင်းလေးမှာ ထမင်းကို ပဲပြုတ်လေး နဲ့ဆီရွဲရွဲ နယ်လို့ ကြက်သွန်ကြော် ဘူးသီးကြော်လေးကို ပူပူနွေးနွေး အချဉ်နဲ့ တို့စားနေရင်းနဲ့ အရင်က သူမ အရမ်းကြိုက်နှစ်သက်တဲ့ မနက်စာလေး ဟာဒီကနေ့ တော့ အရသာ ကင်းမဲ့နေသလို ခံစားနေမိတယ် သူမ ဒီလို စားသောက်နိုင်ဖို့ အတွက် မေမေ နဲ့ မမ တို့ ဘဝတွေ ရင်းခဲ့ ရတယ် မမဆိုရင် သူ့ချစ်သူကို စွန့်လွှတ်ပြီး ချစ်ညီမငယ် နဲ့ မိခင်တို့ အတွက် သူမ ဘဝကို စတေး ခဲ့ တာပါ အဲဒီတော့ ဝတ်မှုံ တစ်ယောက် ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်ပြီး စိတ်ထဲ ကလဲ တီးတိုး တောင်းပန်နေမိတယ်...

ဝတ်မှုံကို ခွင့်လွှတ်ပါတော့ မောင်.....

“ကဲ မမ ညီမလေး တစ်ညစွန့်စားရုံနဲ့ ညီမလေးတို့ မိသားစု အတွက် တစ်ဘဝစာ လုံခြုံသွားမယ် ဆိုရင် မေမေ့ အတွက်လဲ နောင်ရေး စိတ်အေးရ မမလဲ ဒီဘဝကြီးက ကျွတ်မယ် ဆိုရင် ညီမလေး ဒီတစ်ည ကို စတေး လိုက်ပါ့မယ် .. ဒါပေမယ့် ရပ်ကွက် ထဲကို တော့ ဒီကားကြီး မလာပါစေနဲ့ တစ်နေရာမှာ ဆုံဖို့ ချိန်းလိုက်ကြတာပေါ့..”

ဝတ်မှုံ စကား အဆုံးမှာတော့ မေမေ ကော မမ ကော ဝတ်မှုံပါ ထမင်းပန်းကန် တွေ ရှေ့ချပြီး အသက်မဲ့နေတဲ့ ရုပ်ထုတွေလို စကား မဆိုနိုင်ပဲ ငြိမ်သက် စွာ ငေးငိုင်နေမိကြတယ်..

ဒီလိုနဲ့ စနေနေ့ညမှာ မမ နဲ့ ဝတ်မှုံ တို့ လမ်းထိပ်ကနေ ကားငှားပြီး ချိန်းထားတဲ့ နေရာကိုသွား အသင့်စောင့်နေတဲ့ မာစီးဒီးကားကြီး ပေါ်ကို ဝတ်မှုံ တစ်ယောက် တက်လိုက်သွားတာကို ကြည့်ပြီး အမ ဖြစ်သူ တစ်ယောက် အိမ်ပြန်လာပြီး သူမရဲ့ ပထမ ဦးဆုံး အတွေ့ အကြုံတွေ ကို ပြန်လည် မြင်ယောင် မိရင်း ညီမငယ် ဖြစ်သူ ဒီအချိန်မှာ သူမ လိုပဲ ရွံ့ရှာ စပ်ဆုတ်စွာ နာကျည်းကျေကွဲဆို့နင့်စွာ ခံစားနေရမှာပဲ လို့ တွေးရင်း အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းမ မှာ ထိုင်နေမိတယ်..။

နောက်တော့ မိုးမလင်းတလင်း အလင်းရောင် မပေါ့်တစ်ပေါ် အချိန်မှာ လမ်းအတွင်းဝင်လာတဲ့ ကားကြီး ..
ကားပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ ယိမ်းယိုင်နေတဲ့ ကောင်မလေး တစ်ယောက်..

အမဖြစ်သူရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ ကနေ မိခင်ကို ကြည့်ရင်း ဇက်ကျိုးကျ သွားတဲ့ ကောင်မလေး သူမရဲ့ လက်တွေထဲက ခုန်ပေါက် ပြီး ဆင်းလာတဲ့ ဒေါ်လာတွေ...

ဝတ်ဆင်ထားတဲ့ ဂါဝန် ကလေး ရဲ့အောက်ပိုင်း တစ်ခုလုံး သွေးများ စိုရွဲ ပြီးငြိမ်သက် သွားတဲ့ ကောင်မလေး ကို ကြည့်ရင်း အော်ဟစ် ငိုရှိုက်လိုက်တဲ့ မိခင်နဲ့ အမဖြစ်သူ...

“ဝတ်မှုံ......ဝတ်မှုံ......”

ရပ်ကွက်ကလေး လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားခဲ့လေပြီ..............။

ဒါေလးေတြလဲ ရွိေသးတယ္